Londyn jest pięknym miastem. Nawet w pochmurną, szarą pogodę robi wrażenie. Wiecie dlaczego?

Bo Londyn tętni życiem. Te wszystkie kolorowe witryny sklepów, ciągły tłok i wieczne korki na ulicach. Tam nie ma czasu na przerwę, nie ma szans, by się zatrzymać – to znaczy da się, ale klimat tego miejsca tak bardzo pochłania, że człowiek zwyczajnie woli poddać się nurtowi, by przeżyć jak najwięcej. Tym bardziej, gdy czasu ma mało, a zobaczyć chce wszystko.

Tak, jak już kiedyś napisałam, Anglia jest krajem na opak. Mimo, że przecież to nie drugi koniec świata, mieszkaniec środkowej Europy może przeżyć niemały szok kulturowy. Bo pomijam już charakterystyczną dla Wysp jazdę lewą stroną ulicy – takich nonsensów jest tutaj więcej!

Podróżowanie ma wiele zalet: zwiedzamy świat, poznajemy ciekawe miejsca i ludzi, odkrywamy siebie na nowo. Stykamy się z nowymi kulturami, które nie raz wprawiają nas w zachwyt połączony z odrobiną zaskoczenia. Tym, co w Anglii wywołało niemały szok, jest ilość i różnorodność wszelakich produktów. Mimo, że teoretycznie się tego spodziewałam, w praktyce okazały się znacznie większe – aż przytłaczające!

Chyba każdy z nas marzy o podróżowaniu. Wyprawy małe i duże są stałym elementem naszego życia. Bo któż chociaż raz w życiu nie pomyślał, by wszystko olać i wyjechać na drugi koniec świata?

Jak wiecie, decyzję o wyjeździe, kilka miesięcy temu, podjęłam i ja. Dlaczego? Tak naprawdę istnieją tylko dwie odpowiedzi: bo chciałam i bo mogłam. Czasami nie potrzeba żadnych racjonalnych argumentów, by działać – tym bardziej, gdy działania pozwalają spełniać marzenia.

Jak już pewnie większość z Was wie, od prawie 2 miesięcy żyję w Anglii. Teraz wszystko jest już w miarę poukładane i stabilne, jednak, zanim ten stan osiągnęłam, musiałam się trochę natrudzić 😉 Jadąc w ciemno, spontanicznie, bez zaplecza przygotowanego przez przyjaciół czy rodzinę, mimo wszystko wcale nie jest tak trudno urządzić się na Wyspach, i to w stosunkowo krótkim czasie.