Temat porowatości jest chyba najczęstszym dylematem, który dotyka nie tylko początkujące włosomaniaczki. Wraca jak bumerang nie bez powodu – bez określenia jej nie tylko ciężko jest o prawidłową pielęgnację, ale co więcej, stosując niewłaściwe kosmetyki możemy sobie tylko zaszkodzić.

Czym jest porowatość włosów?

Porowatość, to tak na chłopski rozum ułożenie łusek pojedynczego wlosa, a także rozmiar „przerw” pomiędzy nimi. Sama porowatość wynika nie tylko z ułożenia łusek włosowych, ale także ze stopnia ich odchylenia (i powrotu na miejsce;)). Przykładowo, gdy łuski są bardzo odstające, rozchylone, a struktura włosa wydaje się być nierówna – są to włosy o wysokiej porowatości; z kolei, gdy łuski ściśle do siebie przylegają, tworząc gładką powierzchnię, mamy do czynienia z tzw. „niskoporowcami”.

Jak określić porowatość włosów?

W sieci znaleźć możemy wiele metod i technik pozwalających na określenie porowatości. Istnieje również kilka typowych właściwości dla danego rodzaju włosów. Warto im się przyjrzeć, być może akurat nasze pukle wykazują znaczącą większość cech charakterystycznych i bez problemu uda nam się umieścić je w odpowiedniej grupie.

Włosy wysokoporowate.

To chyba najtrudniejszy do okiełznania typ włosów. Większość z nas boi się go jak diabeł swięconej wody 😉 Dlaczego? Ponieważ takie pukle wymagają specjalnej troski ze względu na swoją delikatność. Są to takie włosy, których łuski są rozchylone, co powoduje plątanie i puszenie. Wysoka porowatość może być naturalną cechą lub wynikiem uszkodzeń mechanicznych, stosowania prostownicy czy rozjaśniania. Ich cechą charakterystyczną jest szybkość, z jaką przyjmują i oddają wodę, co znaczy, że równie łatwo jest je zmoczyć, co wysuszyć. Przeważnie dzieje się również tak, że to właśnie końcówki włosów schną najszybciej.

Włosy kręcone i falowane mają z natury raczej wyższą porowatość, ponieważ płaska łuska nie jest w stanie ściśle przylegać do powierzchni włosa. Im większy skręt tym większa porowatość wrodzona (chociaż i tutaj znajdziemy oczywiście wyjątki;)).

Włosy średnioporowate.

Są to włosy zdrowe, z niewielkimi jedynie uszkodzeniami, podatne na układanie i zabiegi fryzjerskie. Łączą przeważnie cechy porowatości niskiej i wysokiej, przy ogólnym stanie dobrym. Ich pielęgnacja jest stosunkowo łatwa, ponieważ nie reagują na niektóre składniki aż tak negatywnie jak włosy o porowatości niskiej i wysokiej.

Włosy niskoporowate.

Charakteryzują się domkniętymi łuskami, gładko i równomiernie ułożonymi. Takie włosy są więc błyszczące i śliskie (czasami do tego stopnia, że aż „uciekają” z gumek czy spinek;)). Niskoporowce są włosami, które nie lubią współpracować, są bardzo trudne do układania i stylizacji, szybko wracają do formy wyjściowej. W odróżnieniu od włosów wysokoporowatych, trudno przyjmują i oddają wodę, ciężko więc jest je zmoczyć, a później długo schną. Włosy niskoporowate są z reguły bardziej odporne na zniszczenia, jednak poddawane męczącym zabiegom mogą zmienić porowatość na wyższą.

Teorię już znamy, czas na praktykę!

Pewnie dla nikogo nie będzie to odkryciem, ale jedyną pewną metodą poznania porowatości włosów jest badanie mikroskopowe. Można przeprowadzić je samodzielnie w domu, o ile mamy mikroskop – chociaż oczywiście lepiej, by zajęli się tym specjaliści 😉

Istnieją również domowe testy, które pomogą w określeniu porowatości – nie zawsze są one jednak dokładne i czasami mogą wprowadzać w błąd.

• Metoda wzrokowa „Na oko” – jeśli włosy są z natury „lekkie”, suche, ze skłonnością do puszenia i plątania, nie mają blasku, są podatne na stylizacje, łatwo przyjmują i oddają wilgoć, z dużą dozą prawdopodobieństwa mamy do czynienia z włosami wysokoporowatymi. I odwrotnie: jeśli włosy są gładkie, lśniące, „ciężkie”, trudno je ułożyć i wysuszyć – prawdopodobnie są do niskoporowce.
• Metoda dotykowa „Na czuja” – do wykonania testu wystarczą jedynie dwa palce, którymi przejeżdżamy po włosie od nasady aż po koniec. Jeśli włos wydaje się szorstki, chropowaty – to wysokoporowiec, z kolei, jeśli jest gładki, śliski – ma prawdopodobnie niską porowatość (może się zdarzyć tak, że włosy o wysokiej porowatości „obklejone” silikonami również mogą być w dotyku równe, gładkie).
• Test mąki „Na piekarza” – polega on na obsypaniu włosów mąką. Według teorii, jeśli osadzi się jej na włosach dużo – jesteśmy właścicielami wysokoporowców, z kolei mała ilość mąki świadczy o niskiej porowatości włosów. Metoda nie jest miarodajna w 100% – wynik może zostać zaburzony chociażby przez działanie naturalnego sebum, wydzielanego przez skórę głowy czy też przez wcześniej użyte kosmetyki.
  
• Test wody „Na nurka” – do naczynia z wodą wrzucamy kilka włosów (najlepiej, by były z różnych części głowy). Jeśli „zanurkują” na dno dość szybko (przyjmuje się czas do 2 minut) – są to włosy wysokoporowate, jeśli zajmie im to trochę więcej czasu – to średnioporowce. Jeśli z kolei włosy nie będą chciały nurkować wcale, cały czas unosząc się na powierzchni wody – trafiły nam się niskoporowe pukle. Metoda jest o tyle niewiarygodna, że łatwo obciążyć włosy maskami, odżywkami, czy serum.
• Test kokosa – a dokładniej oleju kokosowego. Przyjmuje się, że ten typ oleju nie za bardzo lubi się z włosami wysokoporowatymi. Wystarczy przez godzinę olejować włosy, a następnie zmyć olej. Jeśli po naturalnym wyschnięciu pukle będą błyszczące, dociążone, gładkie – to prawdopodobnie niskoporowce.

A jaka jest porowatość Waszych włosów? Określenie jej sprawiło Wam trudność?

O sposobach pielęgnacji każdego typu włosów, o doborze olejów i masek najbardziej odpowiadających potrzebom wysoko-, średnio- i niskoporowców będziecie mogli przeczytać jeszcze w tym tygodniu! 🙂