Od zawsze wakacyjne miesiące przelatywały szybciej, niż inne w ciągu roku. Sprawiały wrażenie krótszych, chociaż letnie dni są przecież zdecydowanie dłuższe. Lipiec i sierpień śmignęły mi w tempie turbo – tyle się działo, że jakby tak pomyśleć, to nic dziwnego, że na nic nie miałam czasu.

Guilty pleasures.

No dobra – czas prawdopodobnie by się znalazł. Jednak dokonując w pełni świadomych wyborów decydowałam się na takie, a nie inne aktywności. Dlatego zmarnowałam dobre kilkanaście godzin na seriale, następne kilka na czytanie i jeszcze ze 3 na wizytę w kinie. Czy naprawdę czuję, że przehulałam ten czas? Skąd! Życiowo nie uznaję czegoś takiego jak guilty pleasures – uważam, że jeżeli coś sprawia mi przyjemność, nie mogę czuć się z tego powodu winna. Dobre samopoczucie jest przecież na wagę złota!

Czasami jednak jest tak, że serial, film czy książka wcale nie poprawiają nastroju, a działają wręcz przeciwnie. Ostatnio pisałam o tym, jak być nieszczęśliwym na własne życzenie. Bijąc się w pierś muszę przyznać, że po raz kolejny dałam złapać się w taką pułapkę – Orange is the new black i 13 powodów pochłonęły mnie bez reszty. Obie netflixowskie produkcje dają mocno do myślenia, poruszają trudne, ciążące tematy, które na codzień wypieramy ze społecznej świadomości.

Człowiek jest z natury zły?

To, co w serialach uderza najbardziej, to ludzka podłość, takie jakby naturalne zło, które siedzi w każdym z nas. Nasuwa się tutaj pytanie: czy każdy z nas ma w sobie potwora? Czy to raczej próba dostosowania się do otaczających warunków? A może środowisko jest jedynie bodźcem, który budzi demona?

Ja wiem – to rażące uogólnianie. Jednak przypadki pokazane w obu produkcjach Netflixa wcale nie są takie wyjątkowe – są jedynie przerysowanym obrazem rzeczywistości. Przemoc (również ta psychiczna), molestowanie, gwałty są niestety na porządku dziennym, tyle, że w realnym świecie często zamiatamy je pod dywan.

Zajrzyjcie proszę na bloga Aniamaluje – Ania w ostatnim czasie odwaliła kawał roboty w walce z seksizmem w sieci. Na jej instagramowe stories odpowiedziały setki dziewczyn, które chciały podzielić się swoimi przykrymi doświadczeniami w tym temacie. To przerażające, jak wielka jest skala problemu – a jak mało się o nim mówi!

Równość równości nie równa.

Niby żyjemy w XXI w., niby jest równouprawnienie, ale tak naprawdę ciało kobiety wciąż nie należy do niej – a do wszystkich w koło, którzy z uporem maniaka komentują figurę, ubiór, upodobania.

Przykład? Było lato, były upały. Gdy panowie bez przeszkód ściągali koszulki i w centrum miasta paradowali z gołymi torsami, panie nie mogły nawet staników ściągnąć – bo jak to tak, tak nie wypada, by wodzić na pokuszenie płeć przeciwną. Wyobraźmy sobie sytuację, gdy to pani ściąga top i półnago spaceruje po mieście – jak wielu z nas z miejsca byłoby w stanie zwymyślać ją od najgorszych? Dam sobie rękę uciąć, że szybko zostałaby ukamienowana (i to nie tylko przez starszą część społeczeństwa).

Iskierka nadziei.

No dobra – wiem, że rzeczywistość to nie tylko zło, smutek i cierpnie. Wiem, że codzienność tworzą małe radości – i to ich musimy się trzymać, by nie zwariować. W lipcu i sierpniu zdarzyło mi się kilka takich momentów – spotkanie blogerskie w Katowicach, wizyta w kinie na najnowszej odsłonie Kubusia Puchatka i 5dniowy urlop w Chorwacji pozwoliły chociaż na chwilę oderwać się od codziennych problemów. Umysłowy reset jest konieczny, by naładować baterie i  zachować zdrowie psychiczne.

A jak Wam minęły ostatnie tygodnie? Równie aktywnie? Czy pozwoliliście sobie na wakacyjne lenistwo? 😉